OPIS: Andy Dufresne odsiaduje karę dożywotniego więzienia za podwójne morderstwo, którego nie popełnił. W Shawshank rządzą sadystyczni strażnicy, a dyrektor więzienia to hipokryta i oszust. Ale Andy jest sprytniejszy od każdego z nich. Lata, jakie przyjdzie mu spędzić w celi, wykorzysta na przygotowanie misternego planu zemsty - tak zaskakującego, że zmyli nawet najbliższych mu współwięźniów... 




Nigdy nie byłam w więzieniu. Nigdy nie byłam nawet pod więzieniem. Nie widziałam go ani od środka, ani od zewnątrz. Nie znam też nikogo, kto w nim był. Więc co mogę o nim wiedzieć? Nic. Pozostaje mi tylko wyobraźnia. To niewiele, ale lepiej, żeby tak już zostało:-).
Co jest najgorsze w więzieniu? Rozłąka z rodziną, nadmiar wolnego czasu, brutalni współwięźniowie, brak wolności? Chyba jednak: brak nadziei....




KSIĄŻKA:

"Skazani na Shawshank" to jedno z czterech opowiadań Stephena Kinga zawartych w zbiorze pt. "Cztery pory roku". Pozostałe opowiadania z tego zbioru to: "Ciało", "Zdolny uczeń" i "Metoda oddychania".
Oprócz "Skazanych..."  moją szczególną uwagę zwróciło jeszcze opowiadanie "Zdolny uczeń" - opowieść o chłopcu poznającego byłego hitlerowskiego zbrodniarza, którego okrucieństwo stopniowo dorównuje  okrucieństwu mistrza. Jednak to opowiadanie "Skazani na Shawshank" zdobyło u mnie pierwsze miejsce.


Akcja tej opowieści dzieje się w więzieniu, podobnie jak akcja "Zielonej mili" - innej książki Kinga.
Zarówno w jednym, jak i drugim opowiadaniu uderzyła mnie jedna rzecz: autor próbuje nam przedstawić więźniów jako normalnych ludzi, którzy znaleźli się w tym miejscu przez nieszczęśliwe zrządzenie losu. Przynajmniej tak się dzieje, jeżeli chodzi o głównych bohaterów. Ale nie tylko. King opisuje także więźniów, którzy są zwykłymi ludźmi jak każdy z nas, a do więzienia zaprowadziła ich młodzieńcza głupota lub przestępstwa popełnione dawno temu za które teraz pokutują. Pozostają nadal normalnymi ludźmi próbującymi jakoś wegetować w więziennej rzeczywistości. Na tle większości takich właśnie więźniów swoje swoje miejsce mają także zatwardziali przestępcy i recydywiści, których miejsce jest w najgorszych więzieniach w Stanach. John Coffey z "Zielonej mili", czy Andy Dufresne ze "Skazanych..."wyglądają wśród nich tak, jakby znaleźli się w tych miejscach przez pomyłkę. Obaj są niewinni, obaj znaleźli się w więzieniach przez niesprawiedliwe wyroki sądów i zaślepienie innych ludzi.

Andy Dufresne trafia do Shawshank za rzekome zabójstwo żony i jej kochanka. Inteligentny,  dobrze wychowany i ubrany zupełnie nie pasuje do reszty więźniów - wieloletnich bywalców tego więzienia. Na ich tle wyróżnia się jeden z nich: Ellis Boyd, zwany "Red" z racji posiadania rudych włosów i irlandzkiego pochodzenia. Red zostaje przyjacielem Andy'ego. I może ta przyjaźń, może jego siła woli, a może jeszcze coś innego nie pozwala na to, aby Andy popadł w rozpacz i stracił nadzieję. To właśnie nadzieja jest najbardziej niepożądanym gościem w Shawshank. Nikt z więźniów nie chce mieć z nią do czynienia. Nikt nie chce o niej mówić. Tylko Andy mimo brutalnych szykan ze strony strażników więziennych i seksualnego wykorzystywania przez zwyrodnialców z Shawshank nadziei nie traci. Malo tego: daje ją innym tworząc bibliotekę więzienną z prawdziwego zdarzenia,  załatwiając kumplom piwo w trakcie ciężkiej pracy, by choć przez chwilę dać im namiastkę wolności.
Ta właśnie nadzieja daje Andy'emu siły do wieloletniego, mozolnego żłobienia tunelu małym oskardem w ścianie swojej celi, którym w końcu w spektakularny sposób daje nogę, pozostawiając wszystkich wraz z naczelnikiem więzienia na czele w stanie głębokiego szoku i osłupienia. Także Red wychodząc po kilkudziesięciu latach na wolność i podążając śladami Andy'ego żyjącego szczęśliwie w małej wiosce nad brzegiem oceanu bardzo, bardzo ostrożnie zaczyna mieć nadzieję.
Dlaczego Andy wygrał? Może być wiele powodów. Silny charakter, odwaga, marzenia... Ale to właśnie nadzieja umiera ostatnia...

Cytaty z książki:

1. "Andy przepłynął rzekę gówna i wyszedł czyściutki po drugiej stronie."
2. "Mówię wam, że głosy te unosiły się wyżej i dalej niż czyjekolwiek marzenia. To było tak, jakby jakiś piękny ptak wpadł do naszej brudnej klatki… i sprawił, że mury się zawaliły."
3. " Przez 40 lat prosiłem o pozwolenie wysikania się. Bez tego nie mogę wycisnąć kropli."
4. " Nadzieja jest bardzo niebezpieczna. Może doprowadzić człowieka do obłędu."
5. "Mam nadzieję, że uda mi się przekroczyć granicę. Mam nadzieję, że zobaczę swojego przyjaciela i uścisnę mu dłoń. Mam nadzieję, że Pacyfik jest tak niebieski jak bywał w moich snach. Mam nadzieję."



FILM:

Jak to zwykle z twórczością Stephena Kinga bywa, także i na podstawie "Skazanych na Shawshank" nakręcono film, pod tym samym tytułem.

W szoku byłam patrząc, jak dokonano sztuki rozciągnięcia krótkiego opowiadania do rozmiaru półtora godzinnego pełnometrażowego filmu, ale się udało. I to jeszcze jak! Co prawda w wersji filmowej dodano do całej opowieści wzruszającą historię starego więziennego bibliotekarza, ale to można zaliczyć tylko na plus. Całość filmu poza niewielkimi różnicami dość wiernie kopiuje opowiadanie i jego przekaz.
I jak to też zwykle z ekranizacjami powieści Kinga bywa, do głównych ról nie zatrudniono jakichś marnych aktorzyn grających do tej pory w filmach klasy B, C tylko rasowe gwiazdy, stałych bywalców oskarowych gal, takich jak Tim Robbins i Morgan Freeman.
Chyba nikt lepiej nie potrafiłby zagrać roli Andy'ego Dufresne tak dobrze jak Tim Robbins, ale na mnie największe wrażenie zrobił pan Freeman. Widziałam go w wielu rolach i za każdym razem mam to samo odczucie: jego spokój, mądrość i inteligencja mrozi mi krew w tętnicach. Freemana wybrano do roli Reda, co może wydawać się nieco dziwne z uwagi na to, że ten aktor niezbyt przypomina swój pierwowzór z opowiadania - rudowłosego Irlandczyka, ale co tam: to się wytnie:-) W końcu, czy facet o nieco ciemniejszym kolorze skóry nie może pochodzić z Irlandii? Nie bądźmy drobiazgowi.
Reżyser nie próbował zmienić sensu, czy przesłania "Skazanych...".Dla wieloletnich więźniów ze Shawshank wolność ma inne znaczenie niż się wydaje reszcie.

Świat poza murami jest dla nich złowrogi i nieznany. Przystosowali się do życia w więzieniu, które choć ich nie oszczędza i jest często brutalne, to przynajmniej znane. Dla tych ludzi życie w Shawshank to trwanie dzień po dniu bez krzty nadziei. Tylko Andy nie rezygnuje z marzeń.  Próbuje dać swoim kumplom choćby namiastkę normalnego życia na wolności, często narażając się na dotkliwe kary i sankcje ze strony strażników i cynicznego naczelnika więzienia.
Akcja filmu toczy się wartko i bez przynudzania, a my mamy wrażenie, że sprawiedliwości stało się zadość gdy Andy, nie dość że zwiewa z wiezienia Shawshank, co wydawało się każdemu do tej pory niemożliwe, to jeszcze wysadza w powietrze (nie dosłownie) naczelnika więzienia wraz z jego kliką.

A więc: czy warto mieć nadzieję?
Odpowiedź jest prosta. Dopóki ją masz- żyjesz i walczysz. Gdy ją stracisz - stajesz się martwy jak skazani na Shaswhank...

reżyseria: Frank Darabont

scenariusz: Frank Darabont

gatunek: Dramat

produkcja: USA

premiera: 16 kwietnia 1995 ( Polska), 10 września 1994 (Świat)

obsada:

Tim Robbins - Andy Dufresne

Morgan Freeman - Ellis Boyd "Red" Redding

Bob Gunton - naczelnik Samuel Norton

William Sadler - Heywood

Clancy Brown - kapitan Byron Hadley                                                        Gil Bellows - Tommy Williams                                                         Mark Rolston - Bogs Diamond ciekawostki: 1. Rola Tommy'ego Williamsa, zagrana przez Gila Bellowsa, była początkowo przeznaczona dla Brada Pitta. 2. Dłonie trzymające rewolwer na początku filmu należą do reżysera filmu - Franka Darabonta. 3. Postać "Reda" Reddinga miał zagrać Harrison Ford. Ostatecznie angaż otrzymał Morgan Freeman. 4. Mężczyzna siedzący za Gilem Bellowsem to Dennis Baker, dawny naczelnik więzienia w Mansfield, gdzie film był kręcony. 5. Ręce, które odłupują pierwszy kawałek ścianki młoteczkiem skalnym, należą do reżysera - Franka Darabonta. Stwierdził on, że nie miał innego wyjścia, by prawidłowo nakręcić tą scenę. 6. Do roli Andy'ego Dufresne kandydowali: Tom Hanks, Kevin Costner, Jeff Bridges i Tom Cruise. Ostatecznie angaż otrzymał Tim Robbins. 7. Podatki służb federalnych powinny zostać rozliczone do 15 marca a nie kwietnia, jak to przedstawiono w filmie.  8. W nagłówku gazety, zaraz za spekulacjami o morderstwie w Shawshank, dokonano literówki. Słowo "indictment" (akt oskarżenia) jest zapisane jako "indictement" (zaskarżalny). 9. Kiedy autobus wiozący Reda jedzie w stronę wzgórza, po prawej stronie na podjeździe stoi samochód, nie pasujący modelem do tamtych czasów. 10. Kiedy Tommy wychodzi na spacerniak, by porozmawiać z naczelnikiem, ten oferuje mu papierosa i wyciąga z kieszeni paczkę Marlboro Miles, nieprodukowaną przed 1990 rokiem.  11. Krew na szyi Heywooda podczas afery z Brooksem pojawia się i znika pomiędzy ujęciami. 12. Podczas przemówienia strażnika Nortona, widoczna jest kamera typu Pentax k1000 SLR, nieprodukowana przed 1975 rokiem.  13. Nagranie "Le nozze di Figaro" pochodzi z 1968 roku. Nagrała ją firma Deutsche Grammophon pod specjalnym nadzorem kompozytora Karla Bohma. 14. Plakat, jaki ma w celi Andy, przedstawiający Ritę Hayworth w 1947 roku pochodzi z kolekcji sław. Tego typu plakaty były sprzedawane dopiero na początku lat 60. 15. List od Andy'ego posiada akapit podczas sceny kręconej z oddali. Akapit znika, gdy mamy zbliżenie na kartkę papieru z przodu.  16. Kolekcja przebojów Hanka Williamsa, której słuchał Heywood w 1963 roku, nie była wypuszczona do sprzedaży przed 1974 rokiem. 17. Ani jeden więzień nie posługuje się akcentem ze stanu Nowa Anglia, w którym znajduje się więzienie.  18. Andy przedstawiony jest jako bardzo inteligentna osoba i miłośnik szachów. Kiedy jednak widzimy jego szachownicę tuż przed skończeniem rzeźbienia do niej pionków, widzimy kilka błędów. Po pierwsze plansze należałoby odwrócić o 90 stopni, by wszystko mogło stać na niej jak należy. Wieża nisko po lewej powinna być czarna, podobnie jak ta na górze po prawej stronie. Żaden miłośnik szachów nie popełniłby takiego błędu. 19. W scenie, w której Andy i Red poznają się, więźniowie znajdujący się za nimi mają inne koszule. Scena była kręcona dwa razy, najpierw na potrzeby dialogów i występu Andy'ego, później Reda. Stąd to niedopatrzenie. 20. Red mówi, że Andy przeczołgał się 500 jardów, co daje nam pół mili. W rzeczywistości 500 jardów to ćwierć w zaokrągleniu 1/3 mili.   21. Okna w autobusie, którym jedzie Red, zamykają się przy dalekich ujęciach i otwierają przy bliższych.  22. Andy chcąc zamknąć strażnika w łazience zabiera ze stołu dosyć nowoczesny klucz. Jednak zamknięcie do łazienki nie wygląda na nowe, prawdopodobnie można je było zamknąć tylko starym, dużym kluczem, podobnym do tych, jakie nosiła przy sobie szkieletowa załoga. 23. Czapka Reda spada mu z głowy, kiedy idzie wybrzeżem i prawie wpada do wody. W następnym ujęciu znajduje się jednak znacznie bliżej brzegu niż wcześniej. 24. Kiedy Andy czeka w banku na czek, możemy w tle zauważyć człowieka, który stoi obok przy okienku i rozmawia z kasjerem bankowym. Chwilę później, kiedy Andy opuszcza budynek, ten sam mężczyzna podchodzi do tego samego okienka. 25. Kierowca, który podwozi Reda do Buxton, mówi mu, że są na miejscu, jednak jego usta poruszają się dopiero po tym, kiedy słyszymy wypowiedzianą kwestię. 26. Kiedy Andy czołga się przez tunel, za plakatem widać kilka łun światła. Jednak rano plakat doskonale chroni tajemnicę zniknięcia Andy'ego.  27. Kiedy Byron T. Handley zostaje schwytany w 1966 roku, są mu czytane jego prawa. W rzeczywistości ta formułka pojawiła się w 1966 roku, jednak jej ostateczny kształt został stworzony kilka lat później. Handley nie mógł więc usłyszeć takiego oskarżenia. 28. Kiedy Andy rozmawia po raz pierwszy z Redem na boisku, ten gra z kilkoma więźniami w łapanie piłki. Pod koniec rozmowy Red łapie piłkę dwukrotnie, pomimo iż ani razu jej nie odrzuca.   29. W momencie, kiedy Hadley prawie zrzuca Andy'ego z dachu w odbiciu czapki strażnika możemy zobaczyć mikrofon. Ponieważ Andy upuścił mopa w poprzednim ujęciu, nie ma innych przedmiotów, które mogłyby dać tego typu refleks.   30. Po swojej ucieczce Andy prowadzi czerwony kabriolet przybrzeżną autostradą. Ucieczka miała miejsce w 1966 roku, podczas gdy samochód to charakterystyczny Pontiac GTO z 1969 roku.   31. Pieczęć używana przez komisję zwolnień warunkowych w 1947 roku odbija czcionkę Helvetica, która została opracowana dopiero w 1957 roku.  32. Na liście Andy'ego, wysłanym w 1955 roku, przyklejono trzycentowy znaczek. Nie ma w tym nic nieprawidłowego, ale na liście pod nim znajduje się znaczek z 1923 roku, który nie był wydawany po 1938 roku.   33. Szachownica, na której Andy i Red grają w warcaby, została wyprodukowana w latach 80. lub 90. XX wieku.  34. Pistolet Colt Detective Special, przy użyciu którego naczelnik więzienia popełnia samobójstwo, ma elementy, które pojawiły się w tym modelu po raz pierwszy w 1973 roku.   35. Plakat Raquel Welch z filmu "Milion lat przed naszą erą", który wisi na ścianie celi Andy'ego, nie powinien się pojawić w filmie, skoro Dufresne uciekł z więzienia w 1966 roku. Film z Welch pojawił się w kinach w grudniu 1966 roku, a sam plakat stał się popularny dopiero po premierze.  36. Zaraz na początku filmu, w ujęciu z góry, pokazującym okolice i więzienie Shawshank, widzimy kilka samochodów zaparkowanych przy drodze prowadzącej do zakładu. Kilka z nich nie było produkowanych w czasach, w których rozgrywa się akcja filmu. 37. Gdy Red jedzie autobusem do Meksyku, linie na drodze oddzielające przeciwne pasy ruchu, są żółte, chociaż w 1967 roku do ich malowania używano białej farby. 38. Gdy Red jedzie autobusem, w oddali można zauważyć znak drogowy, który pojawił się dopiero w latach 90.   39. Gdy więźniowie rozmawiają o rzekomym samobójstwie Andy'ego, jeden z nich mówi "Nie, nie, Andy nigdy by tego nie zrobił", ale ruch jego ust nie odpowiada wypowiadanym przez niego słowom.  40. Gdy strażnik mówi, że dach fabryki wymaga remontu, w jego okularach odbija się mikrofon na wysięgniku.   41. Gdy Andy po raz pierwszy rozmawia z Redem, w tle widać kilka osób noszących spodnie w kolorze khaki. Wszyscy inni więźniowie noszą niebieskie spodnie, prawdopodobnie dżinsy.  42. Hadley mówi, że odziedziczył 35 tysięcy dolarów i po opłaceniu podatków mógł sobie jeszcze pozwolić na kupno samochodu. Choć w 1949 roku (kiedy toczyła się akcja filmu w momencie wypowiedzenia tych słów) faktycznie mógłby go nabyć za te pieniądze, średnia cena auta wynosiła wtedy jedynie ok. 1500 dolarów. Hadley miał więc dość środków na kupno nawet kilku samochodów lub nawet domów - średni koszt domu w 1949 roku wynosił ok. 7500 dolarów.   43. Kiedy strażnicy przeszukują cele, Hadley przewraca figury wyrzeźbione przez Andy'ego. Figura gońca naprzemiennie stoi i leży przewrócona pomiędzy ujęciami.  44. Gdy autobus z Andym zbliża się do więzienia, w ujęciu z lotu ptaka widać budynek z czerwonej cegły i chodnik zasypany gruzem. W następnym ujęciu gruz znika.   45. W pewnym momencie filmu widać, jak Andy siwieje. Kilka minut później jego włosy są znowu pełne koloru, a on sam wygląda młodziej.   46. Mimo że Norton pchnął całą ręką plakat Raquel Welch w celi Andy'ego, w następnym ujęciu widać na nim jedynie jego dłoń.  47. Po ucieczce Andy'ego naczelnik wchodzi do jego celi i mówi do strażników "Tamten jego przyjaciel... To on!" i wskazuje palcem wskazującym lewej dłoni na Reda. Jednakże, w następnym ujęciu w kierunku Reda skierowany jest palec wskazujący prawej dłoni naczelnika.   48. Igła kompasu, którego Red używa w swoim apartamencie, blokuje się, gdy kompas jest zamknięty. Gdy się go otworzy, igła przez chwilę drga, po czym wskazuje północ. Gdy Red otwiera kompas, igła się nie rusza, tylko od razu wskazuje kierunek północny.  49. Ubranie, które Andy zdejmuje po wydostaniu się na wolność, znika po kilku chwilach.   50. Kiedy Brooks się wiesza, ilość kurzu na jego bucie i spodniach zmienia się pomiędzy ujęciami.  51. Po ucieczce Andy'ego Red mówi, że znaleziono wyraźnie zużyty młotek skalny Dufresne'a. Mimo to strażnik więzienny trzyma później nienaruszony młotek.   52. Gdy Brooks proponuje Andy'emu wycieczkę, pokój w bibliotece jest słabo oświetlony. Jednakże, chwilę później jest już w nim całkowicie jasno.  53. Przyjaciel naczelnika przekupuje go, wręczając mu ciasto domowej roboty, upieczone na jednorazowej aluminiowej tacce. Naczelnik daje później wypiek Andy'emu, który z kolei przekazuje go Redowi. Gdy Red je ciasto, tacka jest wykonana z mocnego metalu.   54. Gdy naczelnik więzienia ładuje swój rewolwer, na pudełku z nabojami widać logo Remington Kleenbore. Jednak chwilę później, na pociskach możemy dostrzec znaczek WW, wskazujący na amunicję Winchester Western.   55. Gdy rano po ucieczce Andy'ego naczelnik więzienia wchodzi do jego celi, w jego okularach odbija się zielony ekran.   56. Kiedy naczelnik więzienia strzela sobie z pistoletu w głowę, przykłada broń do centralnej części podbródka i pociąga za spust. Chwilę później widać jednak, że rana postrzałowa znajduje się po prawej stronie jego szyi.   57. W narracji prowadzonej po ucieczce Andy'ego z Shawshank, Red mówi, że pamięta jak pomyślał sobie, że przekopanie się takim młotkiem zajęłoby 600 lat. Wcześniej jednak, kiedy to pierwszy raz zobaczył owo narzędzie, powiedział, że tyle czasu zajęłoby wykopanie tunelu biegnącego pod murem.  58. W jednej z początkowych scen, w ujęciu z lotu ptaka, śledzimy autobus więzienny wjeżdżający do Shawshank. Kamera zataczając koło, przelatuje nad budynkami i pokazuje więźniów, którzy "witają" nowoprzybyłych, a wtedy, na trawie niedaleko jednego z budynków, możemy dostrzec cień helikoptera z którego filmowano.   59. Kiedy Andy jest w banku i wypłaca pieniądze naczelnika, w tle widać mężczyznę stojącego przy kontuarze i rozmawiającego z kasjerem. Chwilę później, gdy Dufresne wychodzi z budynku, ten sam mężczyzna dopiero podchodzi do kasjera.  60. W bibliotece więziennej Heywood słucha płyty "24 of Hank Williams' Greatest Hits", która została wydana w 1976 roku - przynajmniej 10 lat po tym, jak Andy uciekł z więzienia.   61. W ujęciach ukazujących więzienne budynki widać, że w wielu oknach brakuje szyb.   62. Kiedy górna część rury jest wyłamana, powstaje fontanna, co oznacza, że woda znajduje się pod ciśnieniem. Jednakże, rury kanalizacyjne są wtedy niemalże puste.   63. Widoczne w filmie butelki z piwem mają metalowe nakrętki, których nie używano w 1949 roku.  64. Kiedy naczelnik więzienia ładuje rewolwer, na jego biurku stoi czarno-białe zdjęcie. W następnej scenie fotografia znajduje się w innym miejscu - jest oparta o lampę.   65. Na początku filmu, gdy Andy siedząc w samochodzie sięga po butelkę, pistolet na jego kolanach pojawia się i znika pomiędzy kolejnymi ujęciami.  66. Film nakręcono w Ashland, Butler, Lucas, Mansfield, Upper Sandusky (Ohio, USA), Yumie (Arizona, USA) i na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych.   67. Postać Reda jest różnie ukazana w filmie i w książce - w filmie, jak wiadomo, Red jest czarny, zaś jego książkowy pierwowzór jest białym Irlandczykiem o rudych włosach (stąd ksywa Red). 68. Zdjęcia do filmu rozpoczęły się 16 czerwca 1993 roku, a zakończyły 10 września tego samego roku.   69. Na ścianie celi Andy'ego (Tim Robbins) wisi zdjęcie Alberta Einsteina. Jest to nawiązanie do filmu "Narzeczona dla geniusza", w którym wystąpił Robbins.  70. W całym filmie zagrały tylko dwie kobiety, które wypowiedziały na planie choć słowo. Jedna z nich marudziła na Brooksa w sklepie spożywczym, a druga odzywa się do Andy'ego, gdy ten po ucieczce z więzienia przychodzi do banku.   71. Inspiracją w zakresie narracji i ukazania upływu czasu był dla Franka Darabonta film "Chłopcy z ferajny".  72. Więzienie Shawshank, zarówno to z filmu jak i z opowiadania, było wzorowane na więzieniu Thomaston (Maine, USA), które zostało zamknięte w 2004 roku ze względu na niewielkie rozmiary i zniszczoną strukturę budynku.   73. Film jest dedykowany Allenowi Greene, który był agentem i bliskim przyjacielem Franka Darabonta. Tuż przed zakończeniem zdjęć zmarł na AIDS. Galeria zdjęć: Trailer z filmu: G

OPIS:

Don Vito Corleone jest Ojcem Chrzestnym jednej z sześciu nowojorskich rodzin mafijnych. Tyran i szantażysta (słynne powiedzenie „mam dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia”), a zarazem człowiek honoru, sprawuje rządy żelazną ręką. Jego decyzje mają charakter ostateczny. Wśród swoich wrogów wzbudza respekt i strach, wśród przyjaciół – zasłużony, choć nie całkiem bezinteresowny szacunek. Kiedy odmawia uczestnictwa w nowym, intratnym interesie, handlu narkotykami, wchodzi w ostry, krwawy konflikt z Cosą Nostrą. Honor rodziny może uratować tylko najmłodszy, ukochany syn Vita Michael, bohater wojenny. Czy okaże się godnym następcą Ojca Chrzestnego? 


Ojciec chrzestny...Z kim i z czym nam się zazwyczaj kojarzy?
Przeważnie ze zdjęć lub filmów utrwalających uroczystość naszego chrztu. Później długo, długo nic...aż pojawia się na naszej Komunii Św. z wypasionym (zazwyczaj) prezentem. No i już został tylko ślub chrześniaka lub chrześniaczki do ogarnięcia. I tu kolejny, ale na szczęście już ostatni wydatek dla niego.
Po tych wszystkich "obowiązkach" należycie spełnionych przez naszego ojca chrzestnego, zazwyczaj znika w sinej mgle na resztę naszego życia.....i to tyle.


KSIĄŻKA: 

Czy taki jest właśnie ojciec chrzestny z powieści Mario Puzo? Niezupełnie. Książka opowiada o Ojcu Chrzestnym mafijnej rodziny Corleone, a wg. Wikipedii :
"Ojciec Chrzestny (włos. Il Padrino) to termin używany przez członków mafii, odnoszący się do najstarszego lub najbardziej szanowanego członka mafijnej rodziny. Do Ojca Chrzestnego może zwrócić się o radę i pomoc każdy Włoch, a w zamian za nie przysięga mu dozgonną wierność i służbę."
Stwierdziłam więc zabierając się za czytanie książki, że może być ciekawie.

Wydawałby się, że opowieści o mafijnych porachunkach gangsterskich, strzelaninach, skrytobójczych morderstwach itp., to świat prawdziwych mężczyzn, do którego kobiety nie mają wstępu.
Po przeczytaniu "Ojca Chrzestnego" okazuje się, że powieść gangsterska może być o wiele bardziej interesująca dla kobiety niż wszelkiego rodzaju romansidła traktujące o uniesieniach serca, które zarezerwowano wyłącznie dla pań.
Oto więc poznajemy rodzinę Corleone - jedną z najpotężniejszych rodzin mafijnych w Nowym Jorku, mającą w kieszeni władze sądownicze, prokuratorów i policję. Domeną rodziny Corleone jest hazard, na którym dorabia się potężnego majątku, kontrolując ten biznes pod przykrywką handlu oliwą. Ojcem Chrzestnym rodziny jest Vito Corleone - szanowany i podziwiany przez wszystkich senior rodu, do którego zwracają się po pomoc wszyscy ci, których zawiodło prawo i wszelkie inne środki ratunku. Don Corleone nigdy jej nie odmawia i zawsze dotrzymuje słowa, ale w zamian oczekuje rewanżu.w postaci "drobnej uprzejmości" i w ten sposób gromadzi wokół swojej rodziny całe mnóstwo osób gotowych być na każde jego skinienie a nawet oddać za niego życie. Dzięki swojej inteligencji i umiejętności postępowania z ludźmi Vito sprawia, że rodzina Corleone staje się najpotężniejszą rodziną mafijną  w Nowym Jorku i jedną z najpotężniejszych w całych Stanach.  Oprócz rzeszy wdzięcznych przyjaciół do zbudowania potęgi rodziny Corleone, a takze innych rodzin mafijnych wydatnie przyczyniają się tzw. "uczciwi obywatele" - skorumpowani policjanci, politycy czy sędziowie, którzy powinni stać na straży prawa i porządku.
W powieści poznajemy także dzieci Vita Corleone: porywczego Sonny'ego, bezbarwnego Freda, pyskatą Connie i najmłodszego syna- spokojnego Michaela.

I to właśnie Michael, jako jedyny z całej czwórki sprzeciwia się działalności rodziny na mafijnej drodze.
Wstępuje na ochotnika do wojska, by powrócić w glorii i chwale bohatera wojennego na ślub siostry. Jednak od marzeń o uczciwym życiu ważniejsza okazuje się miłość do ojca i przywiązanie do rodziny.
Gdy Vito zostaje postrzelony przez członków wrogiej mafii, Michael wkracza na drogę zbrodni mszcząc się na zamachowcach ojca. Przebywając na wygnaniu na Sycylii w pobliżu miasteczka Corleone, od którego wywodzi się nazwa rodziny, poznaje rodzinną historię i tradycyjne zwyczaje Sycylijczyków. Pod wpływem tych wszystkich przeżyć "zew krwi" okazuje się zbyt silny i Michael zmienia się stopniowo z łagodnego,wesołego chłopca w zimnego i pozbawionego skrupułów faceta, idealnego następcę swojego ojca.
I znów Don Vito Corleone miał rację mawiając, że "Każdy człowiek ma tylko jedno przeznaczenie".
Przeznaczeniem Michaela było pozostanie kolejnym Ojcem Chrzestnym, a z jego marzeń o uczciwym życiu udało mu się osiągnąć tylko jedno: zalegalizowanie działalności kasyn należących do rodziny.

Czytając "Ojca Chrzestnego" trudno nie odczuwać sympatii do rodziny Corleone. Autor potrafi świetnie manipulować odczuciami czytelników. Niby wiemy, że to mafia, mordercy, przestępcy całą gębą, ale jednak...
Jak już Don Corleone zleci zabójstwo swoim żołnierzom, to jest to zawsze oprych spod ciemnej gwiazdy, którego nie ma co żałować, albo zemsta w słusznej sprawie. Nie ma tu mowy o zbrodni dokonanej na uczciwym mężczyźnie czy biednej kobiecie. Wszystkie postacie z powieści likwidowane przez wysłanników rodziny Corleone są opisane przez Puzo w ten sposób, że budzą naszą odrazę. Przykładem może być mąż Connie - Carlo. Mimo, że nigdy nie splamił rąk żadną zbrodnią, wystarczy że tłucze zonę w ciąży i szlaja się z kochankami na prawo i lewo  I już go nie lubimy. To, że wystawił Sonny'ego na odstrzał zdradzając rodzinę sprawia, że zemsta na nim wydaje się nam jak najbardziej sprawiedliwa i słuszna. Sonny natomiast został opisany jako facet, który co prawda także nie stroni od kochanek i ma na swoim koncie niejedno zabójstwo (oczywiście w słusznej sprawie),ale za to wykazuje się dobrym sercem, przygarniając błąkającego się na ulicy Toma Hagena, czy też stając w obronie swojej maltretowanej siostry. Więc ten facet jest ok.
Sam Vito Corleone to normalnie filantrop! Pomaga biednym, nieszczęśliwym ziomkom,daje wychowane i dach na głową chłopakowi przygarniętemu z ulicy zastępując mu ojca, potępia prostytucję i narkotyki, wpaja swoim synom zasady bycia dobrym mężem  ojcem...oj dużo by tu jeszcze wymieniać jego zalet. Vito to wręcz ideał, choć gangster, gdy tymczasem policjanci  i cała reszta świata prawa to skorumpowane łajzy bez czci i honoru.
Na osobną uwagę zasługuje sposób w jaki zostali przedstawieni  donowie mafijnych rodzin, którzy zjechali na spotkanie zorganizowane przez Vita Corleone.W zasadzie wyglądało to jak zjazd biznesmenów, ba! Jeden z nich został opisany jako poczciwy wujek z kieszeniami pełnymi cukierków dla grzecznych dzieci. Nic, tylko płakać ze wzruszenia.
No dobra, ale żarty na bok.

Co sprawiło, że powieść osiągnęła taki sukces? Że kibicujemy rodzinie Corleone i podziwiamy Ojca Chrzestnego?
Moim zdaniem sprawiły to ZASADY. Zasady i wartości rządzące w tej rodzinie, a których brakuje nam w życiu przesiąkniętym pogonią za pieniądzem, lizusostwem, zazdrością i tchórzostwem.Wartości takie jak lojalność, honor, przyjaźń, zaufanie, szacunek...
Czy ktoś o nich jeszcze pamięta?

Chyba najlepiej tę powieść określa cytat z filmu "Poranek kojota":
"W swoim życiu przeczytałem dwie książki...Jedna z nich to 'Ojciec Chrzestny'.
Gdybyś to przeczytał to byś wiedział, że pieniądze to nie wszystko, że nie sprzedaje się przyjaciół i nie dmucha ich żon..."
Wszystko na temat.

Cytaty z książki:

1.  "Wielcy ludzie nie rodzą się wielkimi, tylko się nimi stają."
2. "Przyjaźń jest wszystkim. Przyjaźń to coś więcej niż talent. Więcej niż władza. Prawie się równa rodzinie. Nigdy o tym nie zapominaj."
3. "Spędzasz czas z rodziną? To dobrze. Mężczyzna, który nie spędza czasu z rodziną, nigdy nie będzie prawdziwym mężczyzną."
4.  "Nigdy nie wpadaj w gniew. Nigdy nie stosuj groźby. Przekonuj ludzi."
5.  "Zamierzam złożyć mu propozycję nie do odrzucenia." 

 

FILM:


W 1972 roku ekranizacji "Ojca chrzestnego" podjął się Francis Ford Coppola.

I muszę stwierdzić, że jest to jeden z najlepszych filmów jakie widziałam w życiu, a także jedna z najlepszych ekranizacji książki, z jaką miałam do czynienia.
Coppola w swoim filmie pominął dwa watki poboczne, które tak naprawdę niczego nie wnoszą do całej historii  o dziejach rodziny Corleone, koncentrując się na samym sednie sprawy. Prawdę mówiąc większość scen z filmu, tekstów, zachowania bohaterów są żywcem wyjęte z książki Mario Puzo.Reżyser nie próbował tu niczego interpretować ani zmieniać na własną rękę...i całe szczęście. Myślę, że akurat w tym przypadku film by tylko na tym stracił.
Aktorzy zatrudnieni w filmie grają tak, że palce lizać i to niezależnie od tego, czy są to role główne czy bardziej poślednie.
Na szczególną uwagę zasługują dwie kreacje:

Marlon Brando, jako Ojciec chrzestny.
Nie ma się co tutaj za dużo rozwodzić. To po prostu rola jego życia. Przyznam się bez bicia, że do tej pory nie obejrzałam żadnego innego filmu z jego udziałem (wstyd!), ale jestem przekonana, że nikt nie zagrałby Ojca chrzestnego lepiej niż on. Nie będę tu już opisywać jego gry aktorskiej w tym filmie, mimiki, gestów, charakterystycznego chropowatego głosu, bo tego się nie da opisać. To trzeba zobaczyć. Oglądając te popisy zdajemy sobie sprawę, że Ojciec chrzestny jest tylko jeden i nikt lepiej od niego tego nie zagra. Podobne, jak tylko jeden jest Czesław Niemen, którego utworów nikt nie potrafi zaśpiewać lepiej od niego, czy chociażby mu dorównać.

Al Pacino, jako Michael.
Jeden z aktorów plasujących się w pierwszej 10-tce moich ulubieńców na aktorskiej liście.
Jego gra w roli Michaela - koncertowa. Jednak ta postać już nie wzbudza takiej sympatii  w widzach jak senior rodu.. Przejmując interesy rodziny staje się zimny i nieustępliwy, pozbawiony tego ciepła, którym emanował jego ojciec.Ale o to też chyba chodziło w scenariuszu. Pacino doskonale zagrał człowieka, który ulega stopniowej przemianie z uczciwego, pełnego marzeń chłopaka w zimnego gangstera. Może sprawę ułatwiała mu świadomość, że aktor naprawdę pochodzi z miasta Corleone na Sycylii? Nie wiem. W każdym razie poradził sobie doskonale, a jego gra aktorska ustępowała tylko grze Marlona Brando. Pełny szacun, tym bardziej, że był to jego aktorski debiut.

Oprócz rewelacyjnej gry całej ekipy aktorskiej zatrudnionej w filmie, na uwagę zasługuje ścieżka dźwiękowa. Któż nie zna dwóch motywów przewodnich z tego filmu, nawet jeśli go nie obejrzał? Chyba nikt.
"Ojciec chrzestny" Coppoli zdobył trzy Oscary i całą pulę innych nagród.- bez wątpienia zasłużenie.

gatunek: Dramat,Gangsterski,

produkcja: USA

premiera: 31 grudnia 1972 (Polska), 15 marca 1972 (świat)

reżyseria: Francis Ford Coppola

scenariusz: Mario Puzo, Francis Ford Coppola

obsada:

Marlon Brando - Don Vito Corleone
Al Pacino - Michael Corleone
James Caan - Santino "Sonny" Corleone
Richard S. Castellano - Peter Clemenza
Robert Duvall - Tom Hagen
John Cazale - Frederico "Fredo" Corleone
Diane Keaton - Kay Adams
Talia Shire - Constanzia "Connie" Corleone


ciekawostki: 

1. Sergio Leone otrzymał propozycję reżyserii filmu, którą odrzucił, chcąc skupić się na pracy nad "Dawno temu w Ameryce".  

2. Do roli Michaela Corleone byli brani pod uwagę m.in.: Warren Beatty, Jack Nicholson, Dustin Hoffman, Robert Redford, Martin Sheen, James Caan, Ryan O'Neal, Burt Reynolds, John Aprea i Rod Steiger. 

3. Anthony Perkins i Carmine Caridi byli rozważani do roli Sonny'ego.

4. Bruce Dern, Jerry Van Dyke, Paul Newman, Steve McQueen, Elvis Presley i Anthony Perkins brali udział w przesłuchaniach do roli Toma Hagena.

5.  Robert De Niro przygotowywał się do przesłuchania dwóch ról: Sonny'ego i Michaela Corleone. Coppola stwierdził, że aktor nie pasuje do roli Sonny'ego, a Michaela miał już zagrać Al Pacino. De Niro prawie dostał rolę Carlo, zaraz przed propozycją zagrania małej rólki mężczyzny o imieniu Paulie. Za akceptacją Coppoli odrzucił propozycję i przyjął rolę w "Gang, który nie umiał strzelać", którą porzucił Pacino dla roli Michaela Corleone.

6.  Sylvester Stallone ubiegał się o małą rolę w filmie, ostatecznie jednak nie został zaangażowany.

7.  Coppola chciał, aby to Stefania Sandrelli zagrała Apollonię, jednak ta nie wyraziła zainteresowania rolą.

8.  Początkowo do roli Don Vita Corleone byli brani pod uwagę Ernest Borgnine, Frank Sinatra, Laurence Olivier i Orson Welles.

9.  Frankie Avalon był brany pod uwagę do roli Johnny'ego Fontane'a.

10. Anne Bancroft była brana pod uwagę do roli mamy Corleone.

11. William Goldman odrzucił możliwość napisania scenariusza. 

12. Karen Black, Jill Clayburgh, Ali MacGraw, Cybill Shepherd, Jennifer O'Neill oraz Mia Farrow były brane pod uwagę do roli Kay. 

13. Frank Puglia miał wystąpić w roli Bonasery, ale musiał się wycofać z powodu choroby.

14. Kieliszek wina podczas sceny weselnej pojawia się i znika pomiędzy ujęciami.

15. Kiedy Don Coreleone rozmawia z właścicielem cukierni podczas wesela, mężczyzna trzyma w ręce kieliszek. Kiedy chce złapać za ręce Corleone, pusty kieliszek jest dalej w jednej z jego dłoni, lecz znika w następnym ujęciu.

16. Kilka butelek wina włoskiego, jakie widzimy w filmie, posiada znak klasyfikacji DOC na butelce. Tego typu oznaczenia nie były stosowane przed 1960 rokiem.

17. Kelner napełnia szklankę Toma Hagena dwukrotnie w przeciągu kilku sekund podczas jego obiadu z Woltzem.

18. W scenie obiadu po próbie zamachu na Vito Corleone poziom wina w kieliszkach Michaela i Kay zmienia się.

19. Przednia szyba samochodu Sonny'ego jest roztrzaskana przez wystrzał z karabinu maszynowego, jednak znów jest cała, gdy na miejscu pojawiają się jego ochroniarze. 

20. Dziura w czole po postrzale McCluskey'ego pojawia się przed wystrzałem Michaela.

21. Akcja filmu dzieje się w 1947 roku. Pojawia się jednak na ścianie budynku flaga USA, która zawiera 50 gwiazdek.

22. Położenie drinka Moe Greena podczas spotkania z Michaelem zmienia się.

23. Ujęcie w szpitalu, kiedy Michael przechodzi przed kamerą, jest wyraźnie użyte ponownie, kilka scen później.

24. Fredo (John Cazale) zdejmuje swoje okulary dwukrotnie podczas spotkania Michaela (Al Pacino) z Moe Greenem (Alex Rocco).

25. Poziom wina w kieliszku Vito zmienia się, kiedy ten rozmawia z Barzinim o zamordowaniu Michaela.

26. Kiedy Michael zabija Sollozzo i McCluskey'ego, szef restauracji widziany jest z fajką w ustach, która znika w następnym ujęciu.

27. Kiedy Michael rozmawia z Apollonią zaraz po podarowaniu jej naszyjnika, te same osoby mijają ich dwukrotnie (jedna bardzo blisko kobiety, druga w oddaleniu).

28. Krew na łóżku podczas sceny "końskiej głowy" nagle znika.

29. Według filmu Sonny umiera pod koniec 1948 lub na początku 1949 roku. Jednak w jednej scenie słucha w radio o rozgrywkach play-off, pada wtedy data 3 października 1951 roku.

30. Ilość krwi na bruku po tym, jak Sonny (James Caan) zostaje zamordowany, zmienia się.

31. Kiedy Michael wysiada z samochodu przed hotelem w Las Vegas ze swoim bratem Fredo, widzimy, że nie jest to John Cazale (Fredo), lecz kompletnie inna osoba (widać zwłaszcza po uczesaniu).

32. W scenie weselnej, kiedy Kay Adams poznaje Toma Hagena, papieros w jej dłoni pojawia się i znika pomiędzy ujęciami.

33. Kiedy Clemenza (Richard S. Castellano) idzie za potrzebą, ekipa filmowa jest widoczna w odbiciu szyby samochodu, w którym Rocco (Tom Rosqui) kilka chwil wcześniej zastrzelił Paulie (John Martino).

34. Znak drogowy "stop", jaki widzimy w Nowej Anglii zaraz po powrocie Michaela (Al Pacino), jest czerwono-biały. W czasach, kiedy rozgrywa się akcja filmu, znaki tego typu miały kolor żółto-czarny i zmieniły się dopiero w latach 60-tych.

35. Kiedy policjant strzela do mężczyzny na schodach, podczas sekwencji z chrztem, oddaje trzy strzały, słychać jednak tylko dwa.

36. Kiedy paczka z martwą rybą ląduje na kolanach Sonny'ego pozycja jego rąk zmienia się w zbliżeniach.

37. Sonny zostaje zabity na Captree State Parkway. Miejsce te uzyskało taką nazwę po 1953 roku, wcześniej nazywało się Robt. Moses Causeway.

38. Kiedy Cuneo zostaje zamordowany w motelu, w pierwszym ujęciu tłucze się szyba, a dopiero w następnym pojawia się krew poszkodowanego.

39. Podczas walki Sonny'ego i Carlo, kiedy ten drugi zostaje przygwożdżony do muru, Sonny zbliża zaciśniętą pięść w stronę twarzy Carlo. Widzimy, że ręka zatrzymała się bardzo daleko od twarzy, jednak Carlo zachowuje się tak, jakby poważnie dostał.

40. Kiedy Sonny (James Caan) zostaje zastrzelony i pojawiają się jego ochroniarze, w kilku zbliżeniach widać, że Sonny jednak płytko oddycha.

41. Kiedy Michael czyta o wypadku swojego ojca w gazecie zaczyna ją gnieść i przebiega na drugą stronę ulicy. Po tym jak mija go samochód upuszcza gazetę, która jest idealnie gładka i prawie nigdzie nie ma śladów zgniecenia.

42. Szofer Barziniego zostaje postrzelony przez Ala Neriego (Richard Bright) w klatkę piersiową. W następnym ujęciu widać, jak krew leje się z tyłu jego głowy. 

43. Budynek odbijający się w oknie radiowozu w scenie zabójstwa Barziniego w rzeczywistości został zbudowany dopiero dziesięć lat później. 

44. W scenie na lotnisku możemy zauważyć samolot Cessna 182, którego produkcję rozpoczęto dopiero w latach 60. XX wieku. 

45. W jednej ze scen w 1945 roku na dachu Empire State Building możemy zauważyć antenę telewizyjną, którą zainstalowano tam dopiero w 1950 roku. 

46. Przy głównej bramie studia Woltz International Pictures możemy zauważyć Chryslera z 1952 lub 1953 roku, mimo że scena rozgrywa się w 1945 roku. 

47. Kiedy Vito wraca do domu karetką, możemy zauważyć żółtego Lincolna Convertible z 1947 roku, podczas gdy scena ta rozgrywa się w 1945 lub 1946 roku. 

48. Kiedy Michael (Al Pacino), Tom (Robert Duvall) i Fredo (John Cazale) wysiadają w Las Vegas z samochodu, w tle widać spacerujących hippisów. Nurt hippisowski pojawił się w Stanach w latach sześćdziesiątych, podczas gdy ta scena rozgrywa się na początku poprzedniej dekady. 

49. Kiedy Michael (Al Pacino) przenosi swojego ojca (Marlon Brando) w szpitalu, na ścianie widnieje nazwisko Roberta O'Lowery pełniącego funkcję Komendanta Głównego Straży Pożarnej w Nowym Jorku. Tak naprawdę Robert O'Lowery piastował to stanowisko w latach siedemdziesiątych, natomiast akcja tej sceny rozgrywa się w latach czterdziestych. 

50. Tom Hagen (Robert Duvall) leci do Kalifornii, by spotkać się z producentem filmowym (John Marley). Widać, że podróżuje samolotem Lockheed Constellation, który wyprodukowano w 1947 roku. Scena ta rozgrywa się jednak w roku 1945. 

51. Kiedy Vito Corleone (Marlon Brando) zostaje przywieziony do domu, na drodze obok domu widać żółte znaki na jezdni oznaczają zakaz parkowania. Akcja filmu rozgrywa się w latach czterdziestych, natomiast tego typu oznaczenia pojawiły się w latach sześćdziesiątych.

52. W scenie wesela Connie (Talia Shire) widzimy pianistę, który nosi okulary z oprawkami z plastiku. Takie oprawki wprowadzono na początku lat siedemdziesiątych, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się w latach czterdziestych ubiegłego stulecia. 

53. W domu Clemenzy (Richard S. Castellano) widać przy oknie urządzenie klimatyzacyjne, które nie było dostępne w latach czterdziestych. 

54. W scenie pogrzebu Vita Corleone (Marlon Brando) w oddali widać przejeżdżające samochody z lat siedemdziesiątych (zwłaszcza ciężarówki i ciągniki siodłowe ze współczesnym designem). Akcja filmu rozgrywa się w latach czterdziestych ubiegłego stulecia. 

55. W jednej ze scen Michael (Al Pacino) czyta gazetę NY Daily News, w której na pierwszej stronie widać artykuł autorstwa dziennikarza pochodzenia latynoskiego. W latach czterdziestych, w których rozgrywa się akcja filmu, na stronie głównej zamieszczano wyłącznie artykuły napisane przez i dotyczące białych mieszkańców USA. Mniejszości narodowe musiały "zadowolić się" miejscem na dalszych stronach. 

56. Na weselu Connie (Talia Shire) akordeonista używa modelu Excelsior, który wprowadzono w latach pięćdziesiątych XX wieku, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się dekadę wcześniej. 

57. W scenie zamachu na Vito Corleone (Marlon Brando) jeden z gangsterów oddaje strzał w jego kierunku. Widać wtedy, że broń naprawdę wypaliła, ale nie słychać przy tym odgłosu wystrzału.

58. Kiedy Moe Greene (Alex Rocco) wypowiada kwestię "I talked to Barzini", ruch jego warg nie zgadza się ze tym, co słyszymy.

59. Zdjęcia do filmu realizowano w Nowym Jorku i Long Beach (Nowy Jork, USA), Los Angeles, Beverly Hills i Ross (Kalifornia, USA), Jersey City (New Jersey, USA) i Las Vegas (Nevada, USA) oraz na wyspie Sycylia (Włochy). 

60. Zdjęcia do filmu kręcono od 29 marca do 6 sierpnia 1971 roku.

.

Galeria zdjęć:

Trailer z filmu:

OJCIEC CHRZESTNY II

W 1974 roku Coppola nakręcił drugą część "Ojca chrzestnego" z Alem Pacino i Robertem de Niro w rolach głównych.
Część druga oprócz wątku o młodości Vita Corleone zawartego w książce, jest oparta na scenariuszu napisanym przez Mario Puzo. Jak to zwykle u mnie bywa obejrzałam najpierw wszystkie trzy części "Ojca chrzestnego", później zabrałam się za książkę, ale dzięki temu zwróciłam uwagę na to, że wszystkie trzy części tworzą spójną całość w podobnym klimacie. Zaraz widać, że Puzo maczał palce w 2-ce i 3-ce, choć książka kończy się na części  pierwszej.

Film ukazuje dalsze losy Michaela jako głowy rodziny Corleone przeplatane wątkami z czasów młodości jego ojca.
W młodego Vita wcielił się  rewelacyjnie Robert de Niro, choć miał niesamowicie trudne zadanie próbując nawiązać do postaci, którą tak doskonale zagrał Marlon Brando. Myślę jednak, że poradził sobie znakomicie grając z równą charyzmą i zaangażowaniem co Brando. Dowód - jego pierwszy Oskar w życiu, właśnie za tę rolę.
Michael - Ala Pacino to facet, który mimo wszelkich prób nie potrafi dorównać swojemu ojcu w zarządzaniu interesami rodziny. Owszem - jest inteligentny. Owszem - jest przebiegły. Ale brakuje mu umiejętności rozmawiania i postępowania z ludźmi, dzięki czemu ci ludzie nie tylko szanowali i bali się jego ojca, ale także go kochali. Niepowodzenia w życiu prywatnym i  interesach powodują, że okrucieństwo i wyrachowanie zaczynają dominować w postępkach Michaela. Opuszczony przez najbliższych w końcowej scenie filmu zdaje sobie sprawę, że miły i sympatyczny chłopak jakim był kiedyś ,wraz ze swoim marzeniami ginie bezpowrotnie. Część II "Ojca chrzestnego", to wg. mnie bardzo udana produkcja ukazująca bez słodzenia brutalny świat gangsterski, a także zmiany jakie zachodzą w człowieku kroczącym drogą zbrodni.
Sześć Oscarów.

gatunek: Dramat, Gangsterski

produkcja: USA

premiera: 12 grudnia 1974

reżyseria: Francis Ford Coppola

scenariusz: Mario Puzo, Francis Ford Coppola

obsada:

Al Pacino - Michael Corleone

Robert Duvall - Tom Hagen

Diane Keaton - Kay Adams - Corleone

Robert De Niro - młody Vito Corleone

John Cazale - Frederico "Fredo" Corleone

Talia Shire - Constanzia "Connie" Corleone

Lee Strasberg - Hyman Roth

ciekawostki:

1. Martin Scorsese miał wyreżyserować film "Ojciec chrzestny II". Jednak sukces pierwszej części spowodował, że Paramount pozostał przy Coppoli.

2. Marlon Brando miał zagrać w sequelu niewielki epizod, ale pamiętając, jak był traktowany przez Paramount przy realizacji pierwszej części, stwierdził, że nie weźmie udziału nawet w jednym dniu zdjęciowym.

3. Robert De Niro starał się o drugoplanową rolę w pierwszym "Ojcu chrzestnym" i prawie ją dostał. Gdy Coppola obsadzał sequel po obejrzeniu "Ulic nędzy" z De Niro, wiedział, że to właśnie ten aktor powinien objąć rolę Vito Corleone.

4. Francis Ford Coppola miał nie najmilsze wspomnienia z kręcenia pierwszej części "Ojca Chrzestnego" i zaproponował reżyserowanie sequela Martinowi Scorsese. Został on jednak odrzucony przez producentów, więc Coppola zgodził się wyreżyserować tą część, jednak pod pewnymi warunkami.

5. Amerykańska flaga w roku 1917 powinna mieć 48 gwiazdek, a nie jak to jest w filmie 50.

6. Kiedy matka Vita obejmuje martwego Paolo, ten porusza ręką.

7. Kiedy Vito zabija Fanucci'ego, w rękach trzyma jego syna Michaela. Jednakże Fanucci ginie w 1919 roku, a Michael rodzi się w 1920.

8. Początkowo Statua Wolności miała kolor brązowy (ponieważ jest wykonana z miedzi). Dzisiejszy kolor zieleni przybrała znacznie później. Dlatego Vito Andolini przybywający do Ameryki nie powinien widzieć jej w tym kolorze.

9. Kiedy Vito prowadzi samochód i Fanucci wyskakuje z samochodu, inny samochód przejeżdża obok nich. W tym samochodzie znajdował się Coppola z kamerą, a ich odbicie widoczne jest w szybie samochodu.

10. Prostytutka, która powinna być martwa, płytko oddycha - widać to choćby po ruchu leżącego na niej prześcieradła.

11. Kiedy Vito strzela Fanucciemu w klatkę piersiową, możemy zauważyć dym wydobywający się z zapalnika pistoletu.

12. Kiedy Michael po świętach wraca z Las Vegas, w jednej ręce trzyma walizkę, zaś druga jest wolna. Jednak gdy przekracza on próg domu, w pustej dotąd ręce pojawia się niedopałek papierosa.

13. Michael spotyka się z Tomem Hagenem i siadają przy pustym stole. Po kilku minutach rozmowy pada pytanie, czy Tom nie napił by się Courvoisiera. Butelka pojawia się nagle na stole.

14. Urodziny Vita Corleone w pierwszej części Ojca chrzestnego były 29 kwietnia. W tej obchodzi on swoje święto 7 grudnia.

15. Kiedy Fredo jest w swoim hotelu w Hawanie, na Kubie, widoczna jest flaga Republiki Dominikany.

16. Kiedy senior Roberto spotyka się z Vito w pracy, zaczyna liczyć pieniądze na biurku. Ich ułożenie zmienia się w zależności od ujęcia.

17. Podczas sceny pogrzebu mowa jest o tym, że Vito miał 9 lat w 1901 roku. Jednak w pierwszej części "Ojca chrzestnego" na nagrobku napisane było, że urodził się w 1887 roku, czyli w 1901 roku miał 14 lat.

18. W czerwono-czarnym samochodzie, którym Michael Corleone jedzie do domu Hymana Rotha w Miami, na przedniej szybie po stronie kierowcy znajduje się naklejka kontroli pojazdów z Florydy z 1970 roku. Akcja filmu rozgrywa się w latach pięćdziesiątych.

19. Po nieudanym zamachu na Michaela, Tom i Rocco oglądają dwa trupy leżące w wodzie. Gdy Rocco odwraca się od Toma i pyta gdzie jest Michael, jego usta nie poruszają się. 

20. Przewodniczący senackiej komisji śledczej stwierdza, że w roku 1947 Michael Corleone zabił Virgila Sollozzo i kapitana McCloskeya, podczas gdy w pierwszej części cyklu zdarzenie to miało miejsce w 1946 roku. 

21. W filmie Vito przybywa do Stanów Zjednoczonych w 1901 roku na pokładzie statku Moshulu. Statek ten wszedł do służby dopiero w 1904 roku, a rejsy do USA wykonywał od 1914 roku. Początkowo nosił nazwę Kurt. W 1917 zmieniono ją na Dreadnaught, a krótko potem na Moshulu.

22. Kiedy Michael czyta swoje oświadczenie dla senackiej komisji śledczej, wspomina, że został odznaczony Krzyżem Marynarki Wojennej za swoją służbę podczas wojny. Jednak w pierwszej części cyklu, Michael miał na mundurze baretkę Srebrnej Gwiazdy zamiast Krzyża Marynarki Wojennej. 

23. Dywan, który Clemenza (Bruno Kirby) zaczyna zwijać przed usłyszeniem pukania do drzwi, jest znacznie mniejszy od tego, który on i Vito (Robert de Niro) wynoszą z mieszkania w następnej scenie. 

24. Gdy Michael i Fredo siedzą przy stole w barze w Hawanie i rozmawiają, w dotychczas pustej prawej ręce Fredo nagle pojawia się zapalony papieros. 

25. Po imprezie, gdy Michael patrzy przez okno swojej sypialni, w znajdującym się pod nim lustrze widzimy odbicie Kay. Jednak kiedy Michael pochyla się by uniknąć kul, odbicie nagle znika. 

26. Kiedy Michael powraca do zaśnieżonej posiadłości w Lake Tahoe, widzimy go patrzącego na czerwony samochód-zabawkę, a potem przechodzącego obok okna. Jednak w następnym ujęciu, gdy Michael wchodzi do budynku, w jego ustach nagle pojawia się zapalony papieros. 

27. Kiedy Vito Corleone przybywa na Ellis Island, zostaje oznaczony literą X i skierowany do pielęgniarki z podejrzeniem ospy. W rzeczywistości ten znak przyznawano osobom, u których podejrzewano choroby psychiczne. 

28. W filmie nazwisko Vita zostaje zmienione na Ellis Island. W rzeczywistości mogło się to zdarzyć wyłącznie na prośbę imigranta. Każdy imigrant musiał wypełnić odpowiednie dokumenty, ze szczególnym uwzględnieniem podania prawdziwego imienia i nazwiska, a jeśli coś się nie zgadzało, zostawał odesłany do ojczystego kraju w celu dopełnienia formalności. Zmienianie nazwisk przez kaprys urzędników imigracyjnych to tylko powszechny, lecz nieprawdziwy mit. 

29. Posiadłość w Lake Tahoe znajduje się w Nevadzie. Mimo to łódka, na której zostaje zabity Fredo, ma numery rejestracyjne wydane w stanie Kalifornia.

30. Po tym, jak Vito (Robert de Niro) strzela do Fanucciego (Gastone Moschin), owinięty wokół broni ręcznik zapala się. Jednak w następnym ujęciu Vito odrzuca na bok mniejszy ręcznik, nie mający żadnych śladów ognia. 

31. Widoczny w filmie złoty telefon jest fałszywy. Gdyby faktycznie był wykonany w całości ze złota, ważyłby około 15-25 kg, a więc ludzie nie mogliby go podnieść bez śladów wysiłku. 

32. Kiedy muł, na którym ukryty jest Vito (Robert de Niro), mija dwóch ludzi don Cicciego (Joe Spinell) stojących na placu, słyszymy stukot jego kopyt. Plac jednak jest pokryty ziemią i pyłem, a nie kamieniem. 

33. Kiedy Vito i jego rodzina opuszczają Sycylię i wracają do USA, zaczynają swoją podróż pociągiem odjeżdżającym ze stacji w Corleone. W rzeczywistości w Corleone nigdy nie było dworca kolejowego. Najbliższy znajduje się w Palermo, 34 kilometry dalej, i nie wygląda jak mała stacyjka którą widzimy w filmie. 

34. W filmie młody Vito zostaje poddany kwarantannie na Ellis Island i umieszczony w izolatce. Kiedy patrzy przez okno swojego pokoju, ujęcie z zewnątrz pokazuje nam odbijającą się w szybie Statuę Wolności. Jednak kąt ustawienia Statuy sugeruje, że Vito znajduje się na Governors Island.

35. W scenie świętowania urodzin Rotha wzór na jego koszuli zmienia się pomiędzy ujęciami. Błąd ten wynika z tego, że z powodu trudności pogodowych kręcenie tej sceny trwało ponad tydzień i oryginalna koszula w pewnym momencie zagubiła się. Scenograf próbował ratować sytuację odtwarzając wzór na innej koszuli, mimo to można dostrzec różnicę. 

36. Gy Michael wraca do domu w Lake Tahoe po Bożym Narodzeniu, jego samochód przejeżdża przez bramę, która następnie zostaje zamknięta przez jednego z ochroniarzy. Na bramie możemy zauważyć znak systemu monitorującego "ADT", który wprowadzono dopiero w 1974 roku, a nie w latach 50. XX wieku. 

37. Kiedy Vito i Genco wchodzą do teatru i oglądają przedstawienie "Senza Mama" możemy zauważyć, że głosy występujących wokalistów nie są zsynchronizowane ze słowami piosenki.
38. Zdjęcia do filmu realizowano w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA), Los Angeles oraz nad jeziorem Tahoe (Kalifornia, USA), Waszyngtonie (Dystrykt Kolumbii, USA), Las Vegas (Nevada, USA), Miami (Floryda, USA), Santo Domingo (Dominikana) także w Triest i na wyspie Sycylii (Włochy).
39. Rolę miasteczka Corleone na Sycylii pełniło Savoca, leżące w pobliżu Taorminy. Zabieg ten wymuszony był faktem, iż Corleone w momencie kręcenia filmu było zbyt rozwinięte i zagospodarowane by zagrać swoją rolę.
40. Zdjęcia do filmu kręcono od 1 października 1973 roku do 19 czerwca 1974 roku.

Galeria zdjęć:

Trailer z filmu:

.

OJCIEC CHRZESTNY III

Trzecią część "Ojca chrzestnego" Coppola nakręcił dopiero w 1990 roku, angażując do ról w filmie oprócz Ala Pacino wielu znakomitych aktorów, takich jak: ponownie Diane Keaton jako Kay Adams, Talię Shire jako Connie Corleone, czy Andiego Garcię do roli Vincenta Mancini - nieślubnego syna Sonny'ego.
Film zebrał najsłabsze recenzje z całej trójki, ale uważam że nie do końca słusznie.
Końcówka II części aż się prosi o kontynuację i zadaje pytania: czy Michael poradził sobie z wyzwaniami, jakie stawia przed nim bycie głową rodziny Corleone? Czy będzie potrafił zawrócić ze zbrodniczej drogi, na którą tak łatwo wkroczył? Czy odzyska swoje marzenia i swoją rodzinę?

Niestety część III  pokazuje, że nie tak łatwo zerwać z przeszłością.
Podobnie chyba mają więźniowie wychodzący na wolność po wielu latach spędzonych za kratami.
Michael próbuje zalegalizować interesy rodziny, angażuje się w działalność charytatywną, ba! nawet przystępuje do spowiedzi wyznając największy grzech swojego życia, który drąży jego sumienie jak paskudny robak - zabójstwo rodzonego brata.
Angażuje się także w działalność Kościoła, może próbując w ten sposób odkupić swoje grzechy...Co ciekawe, występuje w tym filmie mocno kontrowersyjny wątek przekupnych duchownych na najwyższym szczeblu. No ale cóż... oni są także tylko ludźmi, jak się okazuje tak samo grzesznymi jak cała reszta.
Na pewno Michael w ostatniej części trylogii to postać tragiczna i ...zmęczona. Zmęczona władzą, podejmowaniem decyzji, przelewem krwi. Dlatego z ulgą oddaje władzę nad rodziną Corleone swojemu bratankowi Vincetowi (nie chciałabym znać już jego historii, bo nie dorasta jako Ojciec chrzestny swojemu dziadkowi do pięt) i próbuje odzyskać to, co naprawdę ważne: RODZINĘ - swoją żonę i dzieci. Gdy już się wydaje, że jest do tego na najlepszej drodze, jego przeszłość znowu daje znać o sobie i zabiera mu to, co najdroższe...
Umierając w samotności przed oczami Michaela stają trzy kobiety, dzięki którym był szczęśliwy: Apollonia, Key i Mary. Kobiety, które padły ofiarą życia wybranego przez niego.Najtragiczniejsze jest to, że Michael budując potęgę rodziny mafijnej, stracił swoją własną.
"Ojciec chrzestny III" to film będący dopełnieniem całej historii rodziny Corleone i bez względu na to, czy najsłabszy czy nie, warty obejrzenia.

gatunek: Dramat, Gangsterski

produkcja: USA

premiera: 31 grudnia 1990 (Polska), 20 grudnia 1990 (świat)

reżyseria: Francis Ford Coppola

scenariusz: Francis Ford Coppola, Mario Puzo, Dean Riesner

obsada:

Al Pacino - Michael Corleone
Diane Keaton - Kay Adams
Talia Shire - Constanzia "Connie" Corleone
Andy Garcia - Vincent Mancini
Eli Wallach - Don Altobello
Joe Mantegna - Joey Zasa
George Hamilton - B.J. Harrison
Bridget Fonda - Grace Hamilton

ciekawostki: 

1. Frank Sinatra, początkowo przeciwnik "Ojców chrzestnych", ze względu na popularność dwóch pierwszych części chciał objąć rolę starego Dona, ale gażę uznał za zbyt niską i wycofał się. Rolę objął Eli Wallach.

2. Tylko pięcioro aktorów pojawia się we wszystkich trzech filmach serii: Al Pacino, Diane Keaton, Talia Shire, Richard Bright i Sofia Coppola.

3. W scenie przyjęcia na cześć Michaela Corleone można zauważyć bliźniaczki z długimi, czarnymi włosami. Te same bliźniaczki kilka lat wcześniej witały Dona Corleone po powrocie ze szpitala w filmie "Ojciec Chrzestny" (1972).

4. Joe Spinell który grał postać Willi'ego Cici w częściach I i II miał zagrać w części III, ale zmarł na krótko przed rozpoczęciem produkcji.

5. Rebecca Schaeffer ubiegała się o rolę Mary Corleone, ale została zamordowana tuż przed rozpoczęciem rozmów z twórcami filmu.

6. Winona Ryder odrzuciła rolę Mary Corleone, ponieważ miała wcześniejsze zobowiązania z kręceniem "Edwarda Nożycorękiego".

7.  O rolę Vincenta Mancini ubiegali się: Alec Baldwin, Matt Dillon, Vincent Spano, Val Kilmer, Charlie Sheen, Billy Zane i Nicolas Cage.

8. Corrado Gaipa, który zagrał dona Tommasino w pierwszej części cyklu, miał powtórzyć swoją rolę w tym filmie, ale zmarł na krótko przed rozpoczęciem produkcji. Rolę przejął po nim Vittorio Duse.

9. Kiedy Michael leży w szpitalu pojemnik z tlenem na jego poduszce zmienia pozycje.

10. Podczas sceny w operze widoczna jest ręka sięgająca po pistolet leżący na stole.

11. W budynku opery słyszymy, że Vincent krzyczy, jednak jego usta się nie poruszają.

12. W filmie Michael Corleone zostaje uhonorowany Orderem Świętego Sebastiana. Faktyczna nazwa tego odznaczenia to Order Świętego Sylwestra. Nazwę zmieniono, aby uniknąć kłopotów prawnych.

13. Na przyjęciu dochodzi do utarczki między Vincentem, a członkiem ochrony. W pewnym momencie płaszcz Vincenta zsuwa się na ziemię, jednak w następnym ujęciu mężczyzna nadal ma go na sobie.

14. W końcowej scenie strzelaniny widać, jak Vincent wbiega po schodach na górę, jednak w następnym ujęciu stoi z powrotem na dole, przy reszcie rodziny. 

15. W widocznym na początku filmu ujęciu ukazującym Nowy Jork możemy zauważyć World Financial Center. Budowa tego kompleksu rozpoczęła się dopiero w 1981 roku i nie została ukończona aż do 1987 roku. 

16. Po przyjeździe rodziny Corleone na Sycylię, na jednym z samochodów możemy zauważyć białe tablice rejestracyjne, które wprowadzono we Włoszech dopiero w 1988 roku. 

17. W scenie rozmowy Michaela z Kay w jadalni domu dona Tommasino, ser na talerzu Kay pojawia się i znika pomiędzy ujęciami. 

18. W jednej ze scen na Sycylii, gdy Kay schodzi po schodach do auta, przez szybę możemy zauważyć, że siedzący za kierownicą Michael ściąga czapkę. Jednak chwilę później, gdy Kay siada na tylnym siedzeniu samochodu, Michael odwraca się do niej i ponownie ściąga czapkę.

19. Gdy zabójca składa swój karabin, przytwierdza celownik optyczny w przeciwnym kierunku. Jednak w późniejszych scenach luneta jest już zamontowana poprawnie.

20. Podczas zbliżenia na ciało zabitego dona Tommasino możemy dostrzec, że nieznacznie porusza się on oddychając. 

21. Samochód na rysunku, który Anthony dał Michaelowi w drugiej części, był szary, podczas gdy w tym filmie jest czerwony. 

22. Napis na początku filmu informuje nas, że akcja rozgrywa się w 1979 roku. Mimo to w filmie ma miejsce śmierć papieża Pawła VI, który w rzeczywistości zmarł w 1978 roku. 

23. W widocznej w filmie gazecie, wydanej w roku 1980, możemy dostrzec wykres pokazujący umacnianie się funta brytyjskiego w latach 1988-1990.

24. Jedna z gazet informujących o egzekucjach jest datowana na "środę 15 listopada 1979 roku", podczas gdy dzień ten w rzeczywistości miał miejsce w czwartek. Inna gazeta w filmie jest datowana na "piątek 27 marca 1980 roku", podczas gdy dzień ten również miał miejsce w czwartek.

25. Obaj ochroniarze bliźniacy zostają zabici w trakcie przedstawienia. Jednak po ostatniej próbie zamachu, przed budynkiem opery, możemy zauważyć jednego z bliźniaków stojącego obok Vincenta przeszukującego ciało zabitego zamachowca. 

26. W filmie ludzie zwracają się do papieża Jana Pawła I używając zwrotu "Wasza Eminencjo" ("Your Eminence"). W tamtym czasie przy zwracaniu się do papieża używano zwrotu "Wasza Świątobliwość" ("Your Holiness"). 

27. Kiedy zabójcy znajdują Fredericka Keinsziga, sięga on po leżącą na stole ze skradzionymi pieniędzmi broń. Podczas walki z nimi, mężczyzna przypadkowo zrzuca leżący na górze banknot i wtedy możemy zauważyć, że większa cześć pieniędzy to tylko czyste kawałki papieru. 

28. Końcowe sceny filmu kręcono w operze "Teatro Massimo" w Palermo. Opera ta została jednak zamknięta w roku 1974 w celu ukończenia renowacji wymaganych przez zaktualizowane przepisy bezpieczeństwa. Otworzono ją dopiero 12 maja 1997 roku, ponad 23 lata później więc wystawienie tam "Cavalleria Rusticana" nie byłoby możliwe na początku 1980 roku, tak jak ma to miejsce w filmie. 

29. Kiedy Michael odwiedza arcybiskupa Gildaya, duchowny trzyma w ręce zapalonego papierosa. Gdy rozmawiają o problemach bankowych i potrzebie udzielenia pomocy przez Michaela, inny ksiądz oferuje arcybiskupowi papierosa i przypala mu go. Pierwszy papieros zniknął, chociaż nic z tego co widzimy na ekranie nie wskazuje na to, że arcybiskup go zgasił. 

30. Zdjęcia do filmu zrealizowano w Atlantic City (New Jersey, USA), Rzymie, Mesynie, Palermo, Viterbo i na Sycylii (Włochy), w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA) oraz Watykanie. 

31. Zdjęcia do filmu kręcono od 27 listopada 1989 roku do 25 maja 1990 roku. 

Galeria zdjęć:

 

Trailer z filmu: